کت و شلوارها، یکی از قدیمی‌ترین و رایج‌ترین پوشاک در سراسر جهان هستند که در طرح‌ها و رنگ‌های مختلفی طراحی و دوخته می‌شوند. اگرچه بسیاری از آیتم‌های کت و شلوار آنطور که امروزه می‌شناسیم از زمان پیدایش آن بدون تغییر باقی مانده‌اند، اما مطمئناً تفاوت‌هایی در جزئیات و مدل طراحی کت و شلوارها در مقایسه با کت و شلوارهای دهه‌های ابتدایی طراحی آن وجود دارد. برای درک این تفاوت‌ها، بیایید تاریخچه کت و شلوار را از منشأ آن تا دوران مدرن دنبال کنیم.
فلسفه کت و شلوار
اصطلاح کت و شلوار که در انگلیسی suits نامیده می‌شود، از اصطلاح فرانسوی suivre گرفته شده است که به معنای “پیروی کردن” است. به طور کلی و از ابتدا کت و شلوار ترکیبی از یک کت و یک شلوار با یک پارچه همسان است. کت و شلوار یک فرم سنتی از لباس‌های رسمی مردانه در دنیای غرب است که حدود چهارصد سال است که رواج دارد.کت و شلوار مدرن در اواخر قرن نوزدهم ظاهر شد، اما منشأ آن را به استانداردهای ساده و سبک لباس که توسط پادشاه چارلز دوم انگلستان در سال 1666 ایجاد شد، می‌توان مربوط دانست.
چارلز دوم، طبق نمونه دربار پادشاه لویی چهاردهم در ورسای، حکم داد که در دربار انگلیس مردان یک کت بلند، یک جلیقه (که در آن زمان «پتیکال» نامیده می‌شد)، یک کراوات، کلاه گیس، شلوار تنگی که تا زیر زانو می‌آمد و کلاه بپوشند. این را می‌توان اولین جرقه ابداع کت و شلوار دانست.
بو برومل و انقلاب فرانسه
مانند بسیاری از جنبه‌های لباس‌های مردانه کلاسیک، منشأ کت و شلوار را نیز می‌توان مربوط به Beau Brummell دانست. در اوایل قرن نوزدهم یک فرد شیک پوش بریتانیایی به نام بو برومل سبک دربار بریتانیا را در اروپا بازتعریف، اقتباس و رایج کرد. قبل از Beau Brummell، لباس‌های مردانه به شدت تحت تأثیر دربار فرانسه بودند و حول پارچه‌های گلدوزی شده مانند مخمل، شلوارها و جوراب‌های ساق بلند می‌چرخیدند. بو برومل همه اینها را با شلوارهای بلندی که با چکمه پوشیده می‌شد و کتی که تزئینات و رنگ زیادی نداشت جایگزین کرد.
طبق این سبک مردان شناخته شده و پولدار اروپایی شروع به پوشیدن کت و شلوارهای خوش دوختی کردند که سادگی لباس‌های جدید و رنگ‌های تیره آن‌ها به شدت با استایل‌های عجیب و غریب قبل از آن تضاد داشت. لباس مردانه فرانسوی با انقلاب فرانسه ارتباط منفی داشت و افرادی که آن را می‌پوشیدند گاهی با گیوتین سر بریده می‌شدند. اگرچه بالا و پایین لباس‌های Beau Brummell دقیقاً مطابقت نداشتند، اما طراحی او پایه‌ای را برای کت و شلوار مدرن، همانطور که امروز می‌شناسیم، ایجاد کرد.
دوران ویکتوریا
با شروع دوران ویکتوریا (که از سال 1837 تا 1901 ادامه داشت)، اولین و مهمترین لباسی که یک مرد می‌پوشید، کت بود که در اصل یک کت مشکی بود که شبیه مانتوهای مدرن است که یک چاک در پشت داشت و از نظر طول نیز، تا زانو می‌رسید. در آن زمان، این مدل کت به گزینه شماره یک برای لباس روزانه رسمی تبدیل شد اما در دنیای امروز انگلستان، این کت حالت رسمی‌تری داشته و معمولا فقط در عروسی‌های سلطنتی پوشیده می‌شود.
با شروع دوره ویکتوریا، کت یقه فراک محبوب شد و به سرعت تبدیل به لباس استاندارد روزانه برای آقایان شد. از اواسط قرن نوزدهم، یک کت جدید و غیر رسمی به نام مورنینگ کت قابل قبول شد که یک لباس کمتر رسمی بود که یک برش در جلو داشت و آن را برای پوشیدن در هنگام سواری مناسب می‌کرد.
لباس‌های مورنینگ کت و شلوار به حساب نمی‌آمدند، چرا که با شلوارهایی پوشیده می‌شدند که رنگ یا پارچه همخوانی نداشت و یک جلیقه و شلوار همسان غیررسمی با آن پوشیده می‌شد که با اصطلاح ditto suit توصیف می‌شد. در اواخر قرن نوزدهم، کت و شلوار مدرن به عنوان یک لباس بسیار غیر رسمی متولد شده و به تدریج برای رویدادهای بزرگتر به عنوان جایگزینی برای لباس شب با کراوات سفید محبوب شد.
دوران ادوارد (1910)
کت و شلوار در ابتدا در دهه 1850 تا 1860 در اسکاتلند دوخته شد. این پوشاک در ابتدا از پارچه‌های سنگین‌تر دوخته شده بود و قرار بود لباسی برای مناسبت‌های معمولی در فضای باز باشد. امروزه، در ذهن اکثر مردم، کت و شلوار یک لباس بسیار رسمی است، اما در دوران ویکتوریا برعکس بود. این یک لباس غیر رسمی بود که اصلاً قرار نبود رسمی باشد. با شروع قرن بیستم، کت و شلوار همانطور که امروز می‌شناسیم، تقریباً توسعه یافت.
از آن زمان به بعد، شکل کلی کت و شلوارها مشخص شد و فقط جزئیاتی مانند طول کت، محل قرارگیری دکمه، نوع پارچه‌های مورد استفاده و غیره بود که در طول زمان تغییر کرد. آغاز دوران ادواردین در اوایل قرن بیستم باعث کاهش پوشیدن کت‌های فراک و تولد کت و شلواری شد که امروزه شناخته می‌شود.
در همین حال، کت و شلوار مورنینگ نیز به شکل رسمی نسبی افزایش یافت و ابتدا برای بازرگانان قابل قبول شد، سپس تبدیل به لباس استاندارد برای طبقات بالا جامعه شد. پالتوهای رسمی‌تر و کت‌های تک هنوز هم وجود داشتند، اما معمولاً توسط مردان مسن‌تر پوشیده می‌شدند. اگر تا به حال کت و شلوارهای دوران ادوارد را دیده باشید، متوجه خواهید شد که پارچه آن‌ها بسیار سنگین و درشت است. از طرف دیگر پارچه آن‌ها نیز بسیار گران بود.
دوران بین جنگ
پس از پایان جنگ جهانی اول، اکثر مردان از کت و شلوار کوتاه استفاده می‌کردند. کت‌های بلند به سرعت برای پوشیدن و تجارت روزمره از مد خارج شدند و کت مورنینگ به طبقه بندی فعلی خود یعنی “رسمی” دست یافت. در طول دهه 1920، کت و شلوارهای کوتاه پوشیده می‌شدند. در دهه 1920، مردان شروع به پوشیدن شلوارهای گشاد و صاف با کت کردند.
این شلوارها معمولاً 23 اینچ دور سرآستین اندازه داشتند. مردان جوان اغلب حتی شلوارهای گشادتری هم می‌پوشیدند که به شلوارهای آکسفورد معروف بودند. همچنین شلوارها در طول دهه 1920 فاق بلند بودند که این مد تا دهه 1940 ادامه داشت. در دهه 1920، مردان بسیار شیک اغلب از کت‌های دو سینه (با چهار دکمه در هر طرف) یا کت‌های تک سینه استفاده می‌کردند.
تا اوایل دهه 1930 هم این سبک‌ها ادامه یافت. در سال 1935، یک تغییر کامل در سبک کت و شلوارها رخ داد. کت‌های گشاد معرفی شدند، شلوارها در قسمت پایین باریک‌تر شدند و کت‌های کت و شلوارها نیز بازوهای مخروطی داشتند. در سال 1940 نیز جلیقه‌هایی به سبک گشاد دوخته شدند که پوشیدن آن‌ها راحت نبود. مردان در این زمان کت و شلوارهای دو سینه را ترجیح می‌دادند که علاقه به آن‌ها تا دو دهه آینده مد باقی ماند.
پس از جنگ
با انعکاس دموکراتیک شدن ثروت و گرایش به سمت ساده‌سازی در دهه‌های پس از جنگ جهانی دوم، کت و شلوارهای استاندارد رایج سابق، ساده شدند. کت‌های کت و شلوار تا حد امکان صاف و بدون هیچ نشانه‌ای از خط کمر دوخته شده و در دهه 1960 یقه‌های آن‌ها باریک‌تر از هر زمان دیگری شد. در واقع جیره‌بندی پارچه در طول جنگ تغییرات قابل توجهی در سبک کت و شلوارها ایجاد کرده بود که به کاهش محبوبیت کت و شلوارهای دو سینه کمک کرد.
در اواخر دهه 1960 و اوایل دهه 1970، ژاکت نهرو که یک ژاکت به سبک هندی با یقه ماندارین بود، توسط هنرمندانی مانند جانی کارسون و بیتلز معرفی شد و محبوبیت کوتاهی در سراسر اروپای غربی و ایالات متحده داشت که منجر به بازگشت جلیقه شد. در دهه 1980 یک بار دیگر روندی به سمت ساده شدن کت و شلوارها ایجاد شد که در آن کت‌ها گشادتر شده و جلیقه کاملاً کنار گذاشته شد. البته تعدادی از سازندگان کت و شلوار به ساختن جلیقه‌ها ادامه دادند، اما کت‌های این کت و شلوارها معمولاً کوتاه بودند و اغلب فقط چهار دکمه داشتند.
خط کمر در کت و شلوار در دهه 1980 دوباره پایین آمد و به زیر کمر رسید. در سالهای 1985-1986، کت و شلوارهای سه تکه مجدد رواج پیدا کردند. اواخر دهه 1990 نیز شاهد بازگشت محبوبیت کت و شلوارهای دو تکه سه دکمه امروزی بودیم که پس از مدتی در دهه اول قرن بیست و یکم مجدد مد شدند و تا به امروز یکی محبوب‌ترین و رایج‌ترین آیتم‌های پوشاک در سراسر جهان هستند.
کت و شلوارهای زنانه
اولین کت و شلوارهای زنانه برای سوارکاری بودند که شامل یک کت یا ژاکت و دامن همسان بودند. این کت و شلوارها نه تنها بر روی اسب، بلکه برای سفر و سایر کارهای روزانه نیز استفاده می‌شدند. کت و دامن‌هایی که برای سوارکاری نبودند، در اواخر قرن نوزدهم ظاهر شدند. تا دهه 1910، کت و دامن معمولاً به‌جای کت و شلوار توسط زنان پوشیده می‌شد. در نیمه اول قرن بیستم، کت و شلوار به لباس شهری رایج در روز برای زنان، در محیط کار و بیرون تبدیل شد.
این کت و شلوارها دارای پارچه‌های نرم و جزئیات زنانه بودند. کت و شلوارهای زنانه Chanel و انواع آن، از لباس‌های تجاری محبوب در دهه 1950 و 1960 بودند. برند ایو سن لوران نیز کت و شلوار تاکسیدو «Le Smoking» خود را در سال 1966 معرفی کرد و با طراحی کت و شلوارهای دو و سه تکه مخصوص بدن زنان، دنیای مد را شوکه کرد. با ظهور جنبش فمینیستی در اواخر دهه 1960، کت و شلوارها برای زنان نیز در اوایل دهه 1970 به لباس اداری قابل قبول تبدیل شدند و تا به امروز از لباس‌های مجبوب در بین زنان هستند.
